مردم رنگ‌های خاصی را با طعم‌های خاصی مرتبط می‌کنند و رنگ غذا می‌تواند بر طعم درک شده در هر چیزی از آب نبات گرفته تا شراب تأثیر بگذارد.
گاهی اوقات، هدف شبیه‌سازی رنگی است که مصرف‌کننده آن را طبیعی می‌داند، مانند افزودن رنگ قرمز به گیلاس گلاسه (که در غیر این صورت بژ می‌شد)، اما گاهی اوقات برای اثرگذاری است، مانند سس کچاپ سبز که هاینز در سال 2000 عرضه کرد.
بسیاری از افزودنی های رنگی هرگز برای سمیت یا سایر اثرات نامطلوب آزمایش نشده بودند. سوابق تاریخی نشان می دهد که جراحات، حتی مرگ و میر ناشی از رنگ های آلوده است. در سال 1851، حدود 200 نفر در انگلستان مسموم شدند که 17 نفر از آنها مستقیماً در نتیجه خوردن قرص های تقلبی به مرگ مسموم شدند. در سال 1856، رنگ مووین، اولین رنگ مصنوعی، توسط سر ویلیام هنری پرکین توسعه یافت و در آغاز قرن، افزودنی‌های رنگی بدون نظارت در اروپا و ایالات متحده در انواع غذاهای محبوب، از جمله سس کچاپ، خردل، ژله، گسترش یافت می شود. در اصل، این رنگ‌ها را رنگ‌های قطران ذغال سنگ می‌نامیدند، زیرا مواد اولیه از زغال سنگ قیری به‌دست می‌آمدند.
- منابع:
- تبلیغات:
